Κυριακή 24 Μαΐου 2015

Η πρώτη ανάρτηση του Θάνου

Σήμερα θα σας πω για το ποδήλατό μου.


Είναι άσπρο και μπλε και έχει 6 ταχύτητες.
Να ξέρετε ότι στα ποδήλατα που έχουν 6 ταχύτητες δε μπαίνει η έκτη, αν τρέχεις κάτω από 50 χιλιόμετρα την ώρα.


Η πιο εύκολη για μένα είναι η πέμπτη ταχύτητα, ιδίως όταν τρέχω πολύ.



Επίσης το ποδήλατό μου είναι κανονικό για το ύψος μου (έξι - εφτά ετών παιδιά).



Όμως το ποδήλατό μου είναι στα Τρίκαλα και μου έχει λείψει...
Πω πω ήθελα τόσο πολύ να πήγαινα στα Τρίκαλα.


Με πολύ αγάπη σε όσους βλέπουν τώρα το blog, 
Θάνος.


Σάββατο 16 Μαΐου 2015

Πως περνάμε αυτές τις μέρες?

Λίγο ακόμα έμεινε μέχρι τις καλοκαιρινές διακοπές. 
Την αλεπού την φάγαμε, μόνο η ουρά της μας έμεινε τώρα.
Η ρουτίνα της καθημερινότητας είδαμε ότι κούραζε πολύ, ιδίως τον Θάνο.
Για αυτό κάθε μέρα επιλέξαμε να κάνουμε όλο και κάτι διαφορετικό. 
Γιατί όπως λένε, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΕΠΙΖΟΥΜΕ!!


Μία από αυτές τις μέρες λοιπόν, πήγαμε στο μαγαζί Notos, το οποίο έχει μία τεράστια παιδική χαρά εκεί δίπλα, καθώς και άπλετο χρόνο για πατίνι. Γίνεται χαμός από οικογένειες με παιδάκια και αν σας αρέσει η θάλασσα θα λατρέψετε τα τραπεζάκια που έχουν θέα σε αυτήν και τον πεζόδρομο με τις σκάλες που σε οδηγούν σε μία παραλία. (που πήγαμε κρυφά-κρυφά εγώ και ο Θάνος).




Και μιας που είπα θάλασσα... Κάναμε και το πρώτο μας μπάνιο για φέτος! Βέβαια το παιχνίδι στην άμμο ήταν αυτό που απασχόλησε πιο πολύ ώρα τα μικρά που πέρασαν από ότι κατάλαβα ένα τέλειο απόγευμα, χωρίς να βαριούνται στο σπίτι!



Μία άλλη μέρα, αφού είχαμε sleepover στο σπίτι της Γιούλης, ο Λουκάς και ο Θάνος ξύπνησαν με όρεξη για καθάρισμα. Τους εφοδιάσαμε με τα απαραίτητα "εργαλεία" και κατεβήκαν στον κήπο να καθαρίσουν τα παιχνίδια. Συνεργάστηκαν τέλεια και δεν μάλωσαν ούτε στιγμή. Γέμιζαν και ξαναγέμιζαν τη λεκάνη με το νερό και βούταγαν και ξαναβούταγαν τα σφουγγάρια τους. Μετά από πολύ τρίψιμο, οι κούνιες, η τσουλήθρα, το παγκάκι, η μπασκέτα και το σπιτάκι πραγματικά έλαμπαν!

                                    


     

Και βέβαια άξιζαν το απόγευμα να πάνε μία βόλτα. 
Πήγαμε σε ένα μαγαζί σε μία στοά στο κέντρο της Γλυφάδας, στο Oliver. Από τα πιό καλοφτιαγμένα μαγαζιά που έχουν χώρο κατάλληλο για παιδιά. Πρέπει σίγουρα να αφιερώσω μία ολόκληρη ανάρτηση για να χωρέσουν όλα τα "καλά" του!


Εκεί αφού φάγαμε τα υπεροχο-παιδικο-περίεργα φαγητά του και παίξαμε, ήρθε η στιγμή να φύγουμε. 
Η Παναγιώτα κρατώντας χέρι χέρι τον Λουκά μέχρι το αυτοκίνητο έτρεχαν και γελούσαν, προσελκύοντας τα βλέμματα αυτών που βρισκόταν τριγύρω.


Χτες αφού πήρα το Θάνο από το σχολείο μου ζήτησε να τον πάω στην παιδική χαρά. Έτσι και έγινε. Πήγαμε στην παιδική όπου σκέφτηκα να του βάλω δοκιμασίες. Για παράδειγμα, θα έπρεπε να σκαρφαλώσει ως το πιο ψηλό σημείο, να τρέξει γύρω από το γύρω γύρω όλοι και διάφορα άλλα.   




 Σε μια γωνία της παιδικής, ανακάλυψε και μία γάτα με τα μικράκια της, που όμως τα φωτογραφίσαμε απο μακρυά για να μην νιώσει η μαμά-γάτα απειλή και μας ορμήξει!







Τέλος, περνώντας από το ζαχαροπλαστείο αποφασίσαμε ότι έπρεπε να πάρουμε λίγο παγωτό. Η τόση ζέστη και η τόση κούραση μιας ολόκληρης βδομάδας, -ναι ήτανε και Παρασκευή-, σίγουρα θα ξεχνιόταν για λίγο μετά από ένα δροσερό παγωτάκι!

                  

Για σήμερα τι λέτε να έχει το πρόγραμμα?

Ελπίζω να περνάτε και εσείς το ίδιο καλά με εμάς και σας συμβουλεύω όσο λίγο ελέυθερο χρόνο και να έχετε, να βγαίνετε και για μια βόλτα κάθε μέρα, ιδίως τώρα που ο καιρός είναι τέρμα καλοκαιρινός!

Ειρήνη

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

Σε παίρνω δεν σ'αφηνω

Στις 9 το πρωί εκείνη τη μέρα ξύπνησα. Χωρίς λόγο. Και είχα κοιμηθεί και αργά. Αλλά κάτι με ξύπνησε. Και έλεγα από μέσα μου, ευτυχώς ξύπνησα νωρίς, να ετοιμάσω πιο γρήγορα την βαλίτσα μου, -είχα κλείσει εισιτήρια για να πάω Αθήνα το μεσημέρι, βλέπετε-.
Αλλά τελικά ήρθε το τηλέφωνο από τον μπαμπά. Ειρήνη πέθανε ο παππούς! Είχα μείνει, δεν το πίστευα, δεν το έχω συνειδητοποιήσει καν ακόμα. Μου φαίνεται απίστευτο, ήταν τόσο δυνατός όσα και αν περνούσε, δυνατός μέχρι το τέλος. Την τελευταία μέρα που τον είχα δει στο νοσοκομείο, μόλις μετά το χειρουργείο και αυτός τραγουδούσε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι αλλά τον άκουγα που τραγουδούσε. Και τελικά να ποιο τραγούδι έλεγε... 


Μες της Πεντέλης τα βουνά

στα πεύκα τριγυρίζω
τον Χάρο ψάχνω για να βρω μανούλα μου
μα δεν τον εγνωρίζω

Ένα γλυκό ξημέρωμα
τον Χάρο ανταμώνω
μες της Πεντέλης τα βουνά μανούλα μου
και του μιλώ με πόνο

Χάρε του λέω άσε με
ακόμα για να ζήσω
έχω γυναίκα και παιδιά μανούλα μου
πες μου πού θα τ’ αφήσω

Με βλέπει και χαμογελά
κι αρχίζω πια να σβήνω
μου λέει με δυνατή φωνή μανούλα μου
σε παίρνω δε σ’ αφήνω

Κάτι θα ήξερε μάλλον... Τελικά αυτή ήταν όντως η φορά που μας τον πήρε και δεν μας τον άφησε, όπως γινόταν τις προηγούμενες.

Παππού μας σ' αγαπάμε! Όλες οι εγγονές σου! Και όλα τα μικρά δισέγγονα σου που λόγω της απόστασης μερικά δεν μπόρεσες να δεις από κοντά, να δεις πόσο πολύ μεγάλωσαν και πόσο έξυπνα έχουν γίνει, όπως ήσουνα και εσύ!

Υποσχόμαστε να προσέχουμε τη γιαγιά, που ήταν πάντα δίπλα σου και σε φρόντιζε ακόμα και όταν αυτή δεν ήταν καλά.

Να μας προσέχεις από εκεί πάνω!
Ειρήνη

Οι διακοπές μου στη Σκίαθο

Τέτοιον καιρό, πριν ένα χρόνο, αποφασίσαμε -εγώ και άλλες 4 φίλες μου- να πάμε κάπου όλες μαζί διακοπές. Η μία ήθελε Πάρο, η άλλη όμως είχε ήδη πάει Πάρο. Η μία ήθελε κάπου Αιγαίο και η άλλη κάπου στο Ιόνιο. Η μία ήθελε να πάμε με καράβι, η άλλη με αεροπλάνο. Κουκουρουκου!

Τελικά, βρήκαμε μία μέση λύση, τη Σκιάθο! Το ταξίδι με το καράβι θα ήταν σχετικά μικρό, καμιά μας δεν είχε ξαναπάει και ακουγόταν γενικά ως τοπ προσδιορισμός για το καλοκαίρι του 2014. 

Κάθε Σαββατοκύριακα ξεκλέβαμε λίγο χρόνο και συναντιόμασταν για να ψάξουμε για ξενοδοχείο, να βρούμε τι ημερομηνίες θα πάμε, να κλείσουμε εισιτήρια κτλπ. Ήταν ακόμα αρχές Μαΐου και πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια είχαν ήδη κλείσει. Μετά από αρκετά τηλέφωνα και πολύ ψάξιμο, βρήκαμε!

Περιμέναμε και περιμέναμε να περάσουν οι μέρες, ώσπου οι μέρες πέρασαν και η στιγμή της αναχώρησης έφτασε. Ήταν πρωί όταν πήραμε το λεωφορείο για Βόλο, μεσημέρι όταν πήραμε το καράβι για Σκιάθο και αργά το απόγευμα όταν φτάσαμε στο ξενοδοχειο.



Το ξενοδοχείο που πήγαμε λεγόταν Νταμπάσης. Ήταν περίπου 700μ. από το λιμάνι της Σκιάθου και η στάση για τις συγκοινωνίες ήταν στα 200μ. Πράγμα που ήταν τέλειο για εμάς που δεν είχαμε αυτοκίνητο. Οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου ήταν μία ευγενέστατη οικογένεια. Συγκεκριμένα η κα. Μαρία -η μαμά- ήτανε πολύ εξυπηρετική, χαρούμενη και μας βοηθούσε σε οτιδήποτε την χρειαζόμασταν. Με το που φτάσαμε, ξεκίνησε να μας προτείνει που να πάμε, ποιες παραλίες είναι καλές και ποιες όχι, ενώ τέλος, μας έδωσε και έναν χάρτη του νησιού. Το διαμέρισμα που μέναμε είχε δύο δωμάτια (στο ένα είχε 3 κρεβάτια και στο άλλο 2 και μία μεγάλη κουζίνα/τραπεζαρία) καθώς και ένα μπάνιο. Και με το που άνοιγες την πόρτα, έβγαινες στην πισίνα -ναι, είχε και πισίνα!-.






Τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας στα δωμάτια και ετοιμαστήκαμε για την βραδινή βόλτα. Πήγαμε πρώτα στο εστιατόριο που είχε θέα, που μας φάνηκε ότι δεν άξιζε τα λεφτά του από πολλές απόψεις. 

 

Και μετά στις φημισμένες "Μαξιλάρες" για κοκτέιλ, και συγκεκριμένα στο μαγαζί "Rock 'n' Roll". Ήτανε πολύ ωραία, γιατί από την μία η όλη φάση ήταν πιο χαλαρή, αλλά από την άλλη είχε δυνατή μουσική και πανικό από κόσμο.




Η επόμενη μέρα ήταν η πιο γεμάτη.

Από νωρίς πήγαμε στις Κουκουναριές για μπάνιο. Καθαρή παραλία, αρκετά μεγάλη, με δυνατότητες για θαλάσσια σπορ και το πιο ωραίο...

Μπορούσες να επιστρέψεις στο λιμάνι της Σκιάθου με καραβάκι, όπου απέφευγες την αναμονή και τον χαμό των υπερβολικά γεμάτων λεωφορείων και επίσης χάζευες και την θάλασσα!


Το βράδυ νομίζω ήταν και το πιο ωραίο από όλα τα υπόλοιπα. Στο Pure Club, είχε τον Γεωργαντά ως DJ, ο οποίος ήταν φοβερός (μόνο τα ρούχα του ήταν λίγο κάπως..., όπως μπορείτε να δείτε). 






Ο χορός κράτησε κλασσικά μέχρι νωρίς το πρωί. Και αυτό που μας έμεινε από εκεινή τη μέρα είναι το "μότο" του μαγαζιού...
PEOPLE CHANGE MEMORIES DON'T!


Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε λίγο πριν τις 6 τα ξημερώματα, την ίδια μέρα. Είναι ο δρόμος που ξεκινάει από το λιμάνι και καταλήγει στα μπαράκια, ναι ναι, εκεί στο BBC και στο PURE!
To be continued...

Ειρήνη