Στις 9 το πρωί εκείνη τη μέρα ξύπνησα. Χωρίς λόγο. Και είχα κοιμηθεί και αργά. Αλλά κάτι με ξύπνησε. Και έλεγα από μέσα μου, ευτυχώς ξύπνησα νωρίς, να ετοιμάσω πιο γρήγορα την βαλίτσα μου, -είχα κλείσει εισιτήρια για να πάω Αθήνα το μεσημέρι, βλέπετε-.
Αλλά τελικά ήρθε το τηλέφωνο από τον μπαμπά. Ειρήνη πέθανε ο παππούς! Είχα μείνει, δεν το πίστευα, δεν το έχω συνειδητοποιήσει καν ακόμα. Μου φαίνεται απίστευτο, ήταν τόσο δυνατός όσα και αν περνούσε, δυνατός μέχρι το τέλος. Την τελευταία μέρα που τον είχα δει στο νοσοκομείο, μόλις μετά το χειρουργείο και αυτός τραγουδούσε. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι αλλά τον άκουγα που τραγουδούσε. Και τελικά να ποιο τραγούδι έλεγε...
Μες της Πεντέλης τα βουνά
στα πεύκα τριγυρίζω
τον Χάρο ψάχνω για να βρω μανούλα μου
μα δεν τον εγνωρίζω
Ένα γλυκό ξημέρωμα
τον Χάρο ανταμώνω
μες της Πεντέλης τα βουνά μανούλα μου
και του μιλώ με πόνο
Χάρε του λέω άσε με
ακόμα για να ζήσω
έχω γυναίκα και παιδιά μανούλα μου
πες μου πού θα τ’ αφήσω
Με βλέπει και χαμογελά
κι αρχίζω πια να σβήνω
μου λέει με δυνατή φωνή μανούλα μου
σε παίρνω δε σ’ αφήνω
Κάτι θα ήξερε μάλλον... Τελικά αυτή ήταν όντως η φορά που μας τον πήρε και δεν μας τον άφησε, όπως γινόταν τις προηγούμενες.
Παππού μας σ' αγαπάμε! Όλες οι εγγονές σου! Και όλα τα μικρά δισέγγονα σου που λόγω της απόστασης μερικά δεν μπόρεσες να δεις από κοντά, να δεις πόσο πολύ μεγάλωσαν και πόσο έξυπνα έχουν γίνει, όπως ήσουνα και εσύ!
Υποσχόμαστε να προσέχουμε τη γιαγιά, που ήταν πάντα δίπλα σου και σε φρόντιζε ακόμα και όταν αυτή δεν ήταν καλά.
Να μας προσέχεις από εκεί πάνω!
Ειρήνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου