Η μικρή μας περπάτησε!

Μία μέρα πριν τη γιορτή της, στις 14/08, η Παναγιώτα ξεκίνησε να περπατάει. Και δεν εννοώ τα ένα δύο βιαστικά βηματάκια που έκανε εδώ και λίγο καιρό... κανονικό περπάτημα. Πλέον, δεν μπουσουλάει για να πάει να πάρει το παιχνίδι που βρίσκεται μακριά της, όπως θα έκανε. Αντιθέτως, πηγαίνει περπατώντας και αν αυτό είναι πολύ μακρυά στηρίζεται σε ό,τι βρει μπροστά της (από καρέκλες μέχρι και πόδια άλλων ανθρώπων) και πάλι περπατώντας πηγαίνει και το παίρνει.
Όλο αυτό άρχισε, όταν δειλά δειλά πήγαινε στη μαμά της κάθε φορά που αυτή την έκανε "έλα-έλα". Μετά συνεχίστηκε με εμένα, που της έλεγα "Παναγιώτα έλα να σε κάνω ντέι-ντέι" και αυτή ερχόταν με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, αφού τρελαίνεται για χοροπηδηχτά παιχνίδια (όπως και τα περισσότερα παιδιά). Και τέλος, ολοκληρώθηκε με τον Θάνο. Ναι καλά διαβάσατε! Ο Θάνος καθόταν απέναντί της και με ένα σωρό προσφωνήσεις (μπιρμπίλω μου, καρδούλα μου) της έλεγε να πάει στην αγκαλιά του. Πράγμα που έκανε όσους βρισκόταν τριγύρω να γελάνε αφού αυτό γινόταν σε μία γνωστή καφετέρια της περιοχής μας.
Επίσης, κάθε φορά που περπατάει, είναι πολύ χαρούμενη. Δεν ξέρω... Ίσως νιώθει ευχαριστημένη από τον εαυτό της που κατάφερε και περπάτησε, ίσως της φαίνεται πιο διασκεδαστικό να βλέπει τον "κόσμο" γύρω της από λίγο πιο ψηλά ή ίσως χαίρεται που πλέον μπορεί να κάνει πράγματα που παλαιότερα δεν μπορούσε, όπως για παράδειγμα το να σκαρφαλώνει παντού; Μάλλον και τα τρία. Και βασικά και για περισσότερους λόγους που μόνο η ίδια ξέρει!

Καλές εξερευνήσεις Παναγιώτα!

Ειρήνη